Bridges in Vaigai River

Bridges are not only physical constructs…but philosophical constructs also. Some philosophically prefers bridges over walls without realizing bridges are nothing but walls modified. Is it not so?

The “connection” that bridges normally provides between two parts has its own mystic effect. It not only connects, it modifies certain, destroy certain, it illuminates certain, it drives away certain, it creates certain conflicts, it encourages corruption…it alter the human psyche and consciousness. Ask Rameshwaram islanders, they divide the island’s time line into before the construction of Pamban bridge and after the construction of Pamban bridge.

Bridge Quotes “The hardest thing in life is to know which bridge to cross and which to burn” “Education is all a matter of building bridges” “We build too many walls and not enough bridges.” “Politicians are the same all over. They promise to build bridges even when there are no rivers.” “Being nice is one of many bridges on the road to Happiness.” “Love builds bridges where there are none.”

When engineers construct bridges, along with mortar, social ethos are also get mixed up without their knowledge to make it as a symbol of the time.

Bridges in Vaigai River

River Vaigai has seen many bridges over it. The first bridge I have used it is in Kunnoor near Theni. I am a man of Vaigai Water. Of all the bridges constructed over Vaigai River, my first vote goes to the erstwhile Yanaikkal Kalpaalam. It was the first to connect the north and south of Madurai. Maduraites might have seen how lovely & dynamic it was. Bridges are built to pass over. But Kalpaalam was designed not only to pass over, but also to pass over poverty for many by generating livelihood opportunities. It invited everyone to use it.

Thanks to our policy makers, when they decided to construct a new over bridge, they have not completely destroyed Kalpaalam.. instead modified it to make the present to meet the past.

Bridges in Vaigai river within Madurai city fascinated me. I made an attempt to portray it. Those who are better endowed than me are invited to improve upon this, because these bridges deserve better tribute >>>>>>> more on bridges in Vaigai

I acknowledge Mr. Karunakaran (2003) and Mr. Udayakumar (2009) MSW –Community Development students for their field work support

Paavalareru Perunchitranaar - பாவலரேறு பெருஞ்சித்ரனார

முகத்திற்கு அழகு ஒப்பனை! மனதிற்கு அழகு உயர்ந்தவர்களை எண்ணி உருகுதல்

திராவிடர் கழகத்தைச் சேர்ந்த நண்பரொருவர்தாம், பாவலரேறு பெருஞ்சித்ரனாரின் எழுதுக்க்களுக்கு என்னை அறிமுகப்படுத்தினார். பகைவர் கூட குறைசொல்ல முடியாத தமிழ், பாவலரேறுவின் தமிழல்லவா?. தனித் தமிழில் கூட இவ்வளவு சுவைபட எழுதமுடியுமா என்று எவரையும் வியக்க வைக்கும் தமிழல்லவா? பாவலரேறுவின் தென்மொழிக்கு வாசகனானேன். என்னுடைய விரிவான கடிதங்கள் ஒன்றிரண்டு கூட தென்மொழியில் பிரசுரமாயின.
அறிமுகப்படுத்திய அதே நண்பர் தாம் பாவலரேறுவின் "வாழ்வியல் முப்பது" என்ற சிறு கவிதைத் தொகுப்பைப் பரிசளித்தார். பாவலரேறு தமிழையும் கடந்து மானுடத்தை நேசித்ததற்கு அது ஒரு அடையாளம்.
வருடங்கள் கடந்தன். பாவலரேறு பல காரணங்களால் உளவுத் துறையின் கண்காணிப்பிற்கு உட்படுதப்ப்பட்டார். அறிமுகப்படுத்திய அதே நண்பர், ஒரு நாள் என்னைத் தேடி வந்தார். அவருக்கு நெருக்கமான உளவுத்துறை நண்பர், அவரிடம் என்னைப் பற்றியும் விசாரித்திருக்கின்றார்.

முன்பின் தெரியாத யாராவது, தமிழ் தீவீரவாதம், இலங்கை பிரச்சினை பற்றி வாயைக்கிளறினால் கவனமாகப் பேசும்படி கேட்டுக்கொண்டார். அதற்கு முன்னரே எனக்கு அறிமுகமில்லாத ஒருவர், நான் சந்தேகப்படாத அளவு இதைப் பற்றி பேசிவிட்டுச் சென்றுவிட்டார். இந்த மாதிரி மொக்கைகளைஎல்லாம் பட்டியலில் சேர்த்து ஏன் உயிரை வாங்குகிறீர்கள் என்று அவர் அலுவலகத்தில் கோபித்து இருப்பார்.
மதுரையில் அப்போது பிரபலமாயிருந்த இன்னொரு தமிழ் அறிஞ்ரும் கூட என்னை எச்சரிக்கை செய்தார். பாவலரேருவுக்கு பல பிரச்சனைகள். தென்மொழி வெளியீடு சிக்கலுக்கு உள்ளானது. தொடர்புகள் விட்டுப்போயின. நான் ஒரு சராசரி வாசகன் தானே!
92 ல் கல்லூரி சார்பாக ஒரு இதழ் தயாரிக்கும் பணி எனக்கு கொடுக்கப்பட, இட நிரப்பலுக்க்காக (gap filling) என் மனதில் பட்டது பாவலறேருவின் வாழ்வியல் முப்பது. எங்கள் கல்லூரியில் பாவலறேரு பற்றி யாருக்கும் தெரியாது. பாவலறேருவின் கவிதைகளைப பிரசுரித்து அவர் பெயரைப் போட்டிருந்தால் யாருக்கும் தெரிந்திருக்காதுதான்.அட்சேபிதிருக்கமாட்டார்கள் தாம். இருப்பினும், பிரச்சனை தவிர்க்க பெயரைப் போடாமலே பாவலறேருவின் கவிதைகளைப் போட்டுவிட்டேன்.அது தவறுதான். ஆனால் மரியாதையை மனதில் கொண்டு செய்ததால் மனசாட்சி உறுத்தவில்லை.

சமூகப் பணி இதழைப படித்த, அப்போது மதுரையில் "உங்கள் உடல் நலம்" என்ற பத்திரிக்கையை நடத்தி வந்தவர் (பெயர் நினைவிலில்லை), எங்கள் இயக்குனரிடம் அக்கவிதைகளைப் பாராட்டியது மட்டுமல்ல, அவருடைய இதழில் மறுபிரசுரம் செய்ய விரும்புவதாகச் சொல்ல, நானே அவரைத் தேடிச்சென்று, அது எங்களுடைய கவிதையல்ல என்று சொல்லி "வாழ்வியல் முப்பதை" அவரிடம் கொடுத்து விட்டு வந்தேன். அப்பொழுது எனக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை, ஒரு பொக்கிசத்தை இழக்கின்றேன் என்று.
இடையில் நான் தேடியும் வாழ்வியல் முப்பதோ, சமூகப் பணி இதழோ எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. பாவலரேறுவின் கவிதைகளை சிறு சிறு “பேனர்களாக்கி” கல்லூரியில் வைக்கும் எனது ஆசை நிராசையாகிப் போனது.
சமீபத்தில் கல்லூரி பணியாளர்கள் பழைய ஆவணங்களை கிளறிக் கொண்டிருந்தபோது, சமூகப்பணி இதழ் கிடைக்க நான் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு எல்லையே இல்லை. பாவலரேறுவின் சில கவிதைகளை பலர் பார்வைக்கு வைக்கலாமே என்ற மகிழ்ச்சி. “யான் பெற்ற இன்பம் பெருக இவ் வையகம்” (தென் மொழி பதிப்ப்பகத்தார் இந்த ஆர்வத்தின் பின்னணியில் இருக்கும் நல்லெண்ணத்தைப் புரிந்துகொண்டு மன்னிப்பார்களாக)

பாவலரேறுவின் கவிதைகளில் சில

ஊக்கமும் முயற்சியும் உண்மையும் நேர்மையும் ஆக்க வினைகளும் அடிப்படைக் கொள்கைகள்! ஏக்கம் அகற்று ஏறு போல் வினை செய்! தாக்கும் இழிவுகள் தாமே அகன்றிடும்!	ஒழுக்கமே உன்றனை உயர்த்திடும் படிநிலை இழுக்கம் இழுக்கு! இழிவுரும் அதனால் பழக்கம் கொடியது! பண்பு பொன்மகுடம்! இழக்கும் பொழுதுகட்கு ஈட்டம் நினைந்து பார்!	உண்மை வலியது! உள்ளமும் வலியது! திண்மை தருவதும் தேர்வதும் அதுதான்! மண்மேல் அனைத்தும் மடிந்து மட்குவன! எண்மேல் எண்ணிய ஒருவனாய் இரு நீ!
உள்ளம் விழைவதை அறிவினால் ஓர்ந்து பார்! தள்ளத் தகுவன உடனே தள்ளுவாய்! தள்ளத் தகாதென்று அறிவு தேரவதை கொள்ள முயற்சி செய்! கொடு நினைவகற்று!	உயர்வாய் நினைப்பவை உன்னை உயர்த்தும் ! மயர்வாம் நினைவுகள் அறிவையும் மயக்கும்! துயர்வுரும் வினைக்குத் துணிவு கொள்ளாதே! அயர்வின்றி இயங்கு ஆக்கம் துணைவரும்!	உயிரை மலர்த்து உணர்வை அகல் செய்! பயிர், நீ! கதிர், நீ! பழம்பெரு வான், நீ! துயர் கொள்ளும் சிறிய துகளிலை; நீ, ஓர் உயிர் ஒளிப் பிழம்பு: உலக உடம்பு!
மாந்த ஒளி நீ மந்த விலங்கில்லை! ஏந்தல் என நட! இளைத்தும் தலை நிமிர்! காந்தப் பார்வையால் மக்களைக் கவர்ந்திழு! சேந்து, அவர் நினைவை செம்மை நினைவு வார்!	உன்றன் விழிகளை உயர்த்துக வானில்! உன்றன் செவிகளை உலகெலாம் பரப்புக! குன்று பார்! கதிர் பார்! கோடிவிண் மீன் பார்! நின்று பார்! நடந்து பார்! சிறுநீ, உலகம்!	உயிரை மலர்த்து உணர்வை அகல் செய்! பயிர், நீ! கதிர், நீ! பழம்பெரு வான், நீ! துயர் கொள்ளும் சிறிய துகளிலை; நீ, ஓர் உயிர் ஒளிப் பிழம்பு: உலக உடம்பு!

His Holiness Kundrakudi Adikalaar. தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார்

குன்றக்குடி 45 வது குரு மகா சந்நிதானம் திருவருள் திரு தெய்வசிகாமணி அருணாச்சல தேசிக பரமாசாரிய சுவாமிகள்.

நாகனாகுளம் என்ற கிராமத்தில், களப் பணியின் மூலமாக நான் எடுத்துக் கொண்ட ஒரு சமூக மாற்று உருவாக்க முயற்சியில், அதுவும் ஒரு கோயில் கட்டி, அதன் மூலமாக, "கோயிலைத் தழுவிய குடிகளும், குடிகளைத் தழுவிய கோயில்களும் என்ற அடிகளாரின் எண்ணத்திற்கேற்ப எடுக்கப்பட்ட முயற்சியில், பின்னடைவு ஏற்பட, அதைத் தெரிந்து கொண்ட அடிகளார், உற்சாகப்படுத்து முகமாக, அவ்வூருக்கே வந்து சென்றதும், அதைத் தொடர்ந்து என்னைக் கனிவுடன் அரவணைத்துக் கொண்டதும், எனக்குக் கிடைத்த மிகப் பெரிய ஆசிர்வாதம். அதன் பின் அவர் காலடியில் அமர்ந்து பலவற்றைக் கற்றுக் கொண்டேன். அதிகாலை 3 மணியிலிருந்து 5-30 மணி வரை அடிகளாரின் சொந்த நேரம். பல நாட்கள் அந் நேரத்தில் அவர் காலடியில் அமர்திருந்திருக்கின்றேன்.கண்ணில் நீர் தளும்ப சமூக அவலங்களைப் பற்றி அவர் பேசுவார்..சைவமும், தமிழும் கடந்த இன்னொரு முகம் அவருக்கு இருந்தது. அம் முகம் இன்னும் அழகாகவும், பேரொளி மிக்கதாகவும் இருந்தது. அந்த அழகை, பேரொளியை நானும் தரிசித்திர்க்கின்றேன்...என் மாணவர்களுக்கும் காட்டி இருக்கின்றேன். எங்கள் மாணவர்கள் அவரிடம் செல்லும் போதெல்லாம் காரைக்குடியில் இருந்து உணவும், சிற்றுண்டியும் வரவழைப்பார். அந்த அன்பு..அரவணைப்பு..சாமீ! இந்த மக்களின் மேம்பாட்டிற்கு எங்களால் ஆன வகையில் ஏதாவது செய்து கைம்மாறு காட்டுவோம் சுவாமி!

குன்றக்குடியும், குன்றக்குடி அடிகளாரும் தமிழர்களால் அறியப்படாத வார்த்தைகளல்ல. அறிவியல், ஆன்மீகம் இரண்டும் சரிவரக் கலந்து வார்த்தெடுக்கப்பட்ட அதிசயமாக வாழ்ந்தவர் குன்றக்குடி அடிகளார். அதானால்தான் என்னவோ, கருப்பு, சிவப்பு, காவி நிறங்களைத் தங்களின் ஆளுமை மற்றும் கொள்கை நிலைப்பாடாகக் கொண்டவர்களால் அப்போதும், இப்போதும் மதித்துணரப்பட்டு போற்றப்படுகிறார்.
அடிகளாரின் ஆன்மிகம் மற்றும் தமிழ்ப் பணியை நான் எழுதித தெரிந்து கொள்ளுமளவிற்கு தமிழர்கள் துரதிருஷ்டசாலிகள் அல்ல. இருப்பினும், அடிகளாரைப்பற்றி, அவருடைய இன்னொரு பரிமாணமான, ‘வளர்ச்சிப் பணியாளராக’ குன்றக்குடிக்கும், தமிழ்நாட்டிற்கும் செய்த பங்களிப்பைப் பற்றி எழுதுமளவிற்கு என்னிடம் எண்ணற்ற நினைவலைகள் நிரம்பியுள்ளன.

திட்டமிடலும் தியானமும்
நமது தேசத்திற்கு திட்டக் கமிஷன் உள்ளது மாதிரி, குன்றகுடிக்கும் ஒரு திட்டக் குழுவை ஏற்படுத்திச் செயல்பட்டார். அந்த கிராமத் திட்டக் குழு என்ன செய்தது என்பதற்கு, மறைந்த நமது பிரதமர் அன்னை இந்திரா தனது கடைசி விருப்பமாகத் தெரிவித்த, 'இது மாதிரியாக என் நாட்டின் எல்லாக் கிராமங்களிலும் இருக்க வேண்டுமென்று விரும்புகிறேன்' (this is what I want for all my villages) என்ற வாசகங்களே அத்தாட்சி. ஒருவேளை அன்னை இந்திரா சுடப்படாமல் இருந்திருந்தால், குன்றக்குடி அடிகளாரை தேசிய அடையாளமாக்கி இருப்பார்.

'Micro Plan" என்ற பெயரில் மெத்தப் படித்தவர்கள் கூட கிராமக் குறுந்திட்டங்களை கொச்சைப்படுத்துகிறார்கள். ஆனால் குன்றக்குடியில் அடிகளார் நடத்திய திட்டக் குழுவோ, தேசியத் திட்டக் குழவிற்கு இணையாக, ஏன்..அதைவிட மேலான அர்ப்பணிப்புடன் செயல்பட்டது. மாதம் ஒருமுறை குன்றக்குடியில் நடந்த மாதாந்திர பொதுப் பரிசீலனைக் கூட்டங்களில் (Monthly General Review Meeting) கலந்து கொள்ள வாய்ப்புக் கிடைத்தவர்களுக்குத் தெரியும்..."திட்டமிடலை" குன்றக்குடி அடிகளார் தவமாக்கியிருந்தார். திட்டமிடலும் தியானம் செய்வதும் அடிகளாரைப் பொறுத்த மட்டில் இரு வேறு காரியங்களல்ல. லெனினையும், நேருவையும் இந்த வகையில் தன் குருநாதர்களாகப் பாவித்தார்.

பசுவோடு படுக்கணும்

குன்றக்குடியில் கூட்டுறவு பால் பண்ணை ஒன்று செயல்பட்டு வந்தது. கால்நடை வளத்தைப பெருக்க விரிவாக்க மையத்தையும் குன்றக்குடியில் ஏற்படுத்தி இருந்தார். நான் கலந்து கொண்ட ஒரு மாதாந்திரப் பரிசீலனைக் கூட்டத்தில், பண்ணையின் செயல்பாடுகள் பரிசீலிக்கப்பட்டது. பால்வற்றியும் சினையாகமலும் ஏழெட்டு பசுக்கள் பல மாதங்களாக இருந்தும், முந்தைய மாதங்களில் அதைப்பற்றி பேசியிருந்தும், பிரச்சனை தீர்க்கப்படாமல், மீண்டும் நொண்டிச் சமாதானம் சொல்லப்படுவதைக் கேட்ட அடிகளாருக்கு உண்மையிலே கோபம் வந்துவிட்டது. கூட்டம் முடிந்து பண்ணைப் பொறுப்பாளரிடம் பேசிய போது, "சாமிகிட்டே தப்பிக்க முடியாது. இன்றைக்கு நானாவது பசுவோட படுத்து ஒரு வழி செய்ய வேண்டும்" என்று சலித்துக் கொண்டார்.அதன்பின் சரியான செயற்கைக் கருத்தரிப்பு முறைகளைக் (artificial insemination) கையாண்டதன் மூலம், அடுத்த மாதம் அப் பசுக்கள் எல்லாம் சினைபிடித்தன.

கைவசமுள்ள தொழில் நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி சாதாரண விவசாயி வாழ்வை மேன்மையடையச் செய்வதுகூட கடவுள் வழிபாடுதானே! மஹரிஷி மகேஷ் யோகி, ஓஷோ போன்ற மகான்களும், இப்போதைக்கு ரவிசங்கர்ஜி, ஜக்கி வாசுதேவ் போன்றவர்கள் தியான முறைகளை வகுத்துக் கொடுத்தது மாதிரி, குன்றக்குடி அடிகளார் கிராம மேம்பாட்டிற்கு பல (வழிபாட்டு) முறைகளை வகுத்துக் கொடுத்தார்.

மாறுவாங்க! நிச்சயம் மாறுவாங்க!
நாற்றுப் பாவும் போதும், நெல்மணி திரளும்போதும் குன்றக்குடியில் கணமாய் நீருக்கு தட்டுப்பாடு ஏற்படுவதுண்டு. இதைப் போக்க, சமுதாயக் கிணறுகளை ஏற்பாடு செய்து, மின் தட்டுப்பாடு இருந்தாலும், காற்றாலை மூலமாக மோட்டாரை இயக்க வச்த்தியுள்ளதாக்கி இருந்தார். குன்றக்குடி சமுதாயக் கிணறுகளை நிர்வகிக்க கூட்டுறவு பாசன சங்கத்தையும் ஏற்படுத்தி இருந்தார். ஆனால், நீர்த் தட்டுப்பாடன நேரத்திலும் கூட மோட்டாரை இயக்காமல், "கண்மாய் நீரிலுள்ள சத்து கிணற்று நீரில் இல்லை. அதுவும், கரண்ட் மோட்டார் வழியாக தண்ணீர் வரும் போது, நீரிலுள்ள கொஞ்சநஞ்ச சத்தையும், கரண்ட் உறிஞ்சி விடுவதால், சக்கைத் தண்ணியைப் பாய்ச்சி என்ன ஆகப் போகிறது என்பதால் மோட்டாரை இயக்கவில்லை" என்று சங்கப் பொறுப்பாளர் சொன்ன விளக்கத்தால் அதிர்ச்சியடைந்து, அடிகளாரிடம், “சாமி! இம் மக்கள் திருந்த/ மாற இன்னும் எவ்வளவு காலமாகும்? என்று நான் கோபப்பட்டு கேட்டேன். அடிகளாரோ, “மாறுவாங்க!நிச்சயம் மாறுவாங்க! ஒரு காலக்கெடு வைத்து மக்களை மாற்ற முடியுமென்று நினக்கிறீர்களா? அது திணிப்பாகிவிடதா? அவர்கள் நடப்பதற்கு ஏற்ற பாதையைச் செப்பனிட்டுக் கொடுப்பதே என் கடமை. பாதை நன்றாக இருந்தால் பயணிக்க தூண்டப்படுவார்கள் தானே?

உலகெங்கிலுமுள்ள வளர்ச்சிப் பணியாளர்கள், இன்றைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்துப் பேசும், ஏழைகள் ஏறிச் செல்ல ஏதுவான சூழலை (creating an enabling environment) இருபது வருடங்களுக்கு முன் அடிகளார் குன்றக்குடியில் செயல்படுத்தினார்.

முருகப் பெருமானிடம் பார்த்த அரிவாள் சுத்தியல்
பலமுறை, சமூகப்பணி (சமுதாய முன்னேற்றம்) மாணவர்களைக் குன்றக்குடிக்கு களப்பணிக்காக அழைத்துச் சென்றுள்ளேன். திட்டப் பரிசீலனைக் கூட்டங்களில் நாங்கள் பார்வையாளர்களாக அனுமதிக்கப் படுவதுண்டு. அப்படி ஒரு கூட்டத்தில், குடிகாரக் கணவன் ஒருவன் தன் மனைவியை நடுத்தெருவில் அடித்த பிரச்சினை பற்றி விவாதம் எழுந்தது. மாணவர்களைப் பார்த்து அடிகளார் அபிபிராயம் கேட்க, ஒரு மாணவி எழுந்திருந்து, "குடிப் பழக்கம் ஒரு நோய். நடுத்தெருவில் தன் மனைவியை அடித்த கணவனுக்கு கவுன்சிலிங் கொடுக்க வேண்டுமென்று” கூற, எதையும் பேசாமல் இருந்ததை விட இதையாவது பேசினாகளே என்று நான் கருத்து சொன்ன மாணவியை பெருமிதத்துடன் பார்த்தேன். சில வினாடிகள் அமைதி காத்த அடிகளார், என்னைக் கேலியாகப் பார்த்து, "மாணவர்களை நல்லாத்தான் கெடுத்து வைத்திருக்கின்றீர்கள்" என்று சொல்லிவிட்டு, கருத்து சொன்ன மாணவியைப் பார்த்து, "மனைவியை நடுத்தெருவில் அடித்த கணவனைப் பெண்கள் கூட்டமாகச் சேர்ந்து விளக்குமாற்றால் அடிக்க வேண்டும் என்று சொல்லிஇருந்தால் நான் மகிழ்ச்சி அடைந்திருப்பேன்" என்று சொன்னார். அதைத் தொடர்ந்து கவுன்சிலிங் என்ற கருத்தாக்கத்தையும், அதன் பின்னணியில் இருந்த அரசியல், பொருளாதாரக் கோட்பாடுகளையும், கவுன்சிலிங்கால் எதைச் செய்ய வேண்டும், எதைச் செய்யக்கூடாது என்று விளக்கமும் கொடுத்தார். அந்த சில நிமிடங்களில், முருகப் பெருமான் கையிலிருந்த வேலைக் கீழே வைத்துவிட்டு, அரிவாள் சுத்தியலுடன் நிற்கின்ற பிரேமை ஏற்பட்டது.

உள்ளங்காலில் முளைத்த மயிர்

கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத்தறியும் கவிபாடும் என்று வார்த்தையாடல் உண்டு. அது உண்மையென குன்றக்குடியில் உணர பல சந்தர்ப்பங்கள் ஏற்பட்டது. அடிகளாரின் உரைகளில், எழுத்துக்களில் தென்பட்ட பண்பையும், நாகரீகத்தையும் குன்றக்குடியில் பலர் உள்வாங்கி இருந்தார்கள்.

குன்றக்குடி மக்ளிர் மேம்பாட்டுப் பணியில் ஈடுபட்டு இருந்த அம்மையார் ஒருவரின் 93 வயதான தயார், அடிகளாரிடமும், அவருக்கு முந்தய மூன்று மடதிபதிகளிடமும் சேவை செய்தவர் என்று கேள்விப்பட்டு அவரைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன். பேச்சு வாக்கில், 'அடிகளாருக்கும், அவருக்கு முன்பிருந்த மடாதிபதிகளுக்கும் என்ன வித்தியாசத்தை உணர்நதீர்கள்" என்று கேட்டதற்கு, 'வித்தியாசமா? அவர்களுக்கு உள்ளங்காலில் மயிர் முளைத்திருந்தது. இவருக்கு இல்லை' என்று சுருக்கம்காக முடித்து விட்டார்.

என்ன ஒரு நாகரீக வெளிப்பாடு?. உள்ளங்காலில் மயிர் முளைத்தது என்பதை எப்படி வேண்டுமானாலும் உருவகப்படுதிக்க் கொள்ளலாம். என்னைப் பொறுத்தமட்டில் உள்ளங்காலில் மயிர் முளைத்ததை 'மடமுண்டு தானுண்டு' என்று முந்தய மடாதிபதிகள் இருந்ததாக எடுத்துக் கொண்டேன்.

நான் அறிந்த வரையில் நாளொன்றுக்கு சராசரியாக அடிகளார் 250 கி.மீ. வரை பயணம் செய்தார். அவருடைய தினப்படி நிகழ்ச்சி நிரல் அதிகாலை 3 மணியில் இருந்து இரவு 12 மணி வரை நீடித்தது.

காஜாவிற்கு வரும் வாழ்த்து

1989 ல் நான் மாணவர்களை குன்றக்குடிக்கு அழைத்துச்சென்ற போது, காஜா முகைதீன் என்ற மாணவரும் வந்திருந்தார். ஆசிரமக் குறிபேட்டில் அவர் எழுதிய குறிப்பில் இருந்து, அவரின் பெயரைத தெரிந்து கொண்ட மடத்தினர், அந்த வருடம் காஜாவிற்கு அடிகளார் கையெழுத்திட்ட வாழ்த்து மடல் அனுப்பிஇருந்தனர். காஜா முகைதீன் படிப்பை முடித்து பலப்பல வருடங்களாகிவிட்டது. அடிகளாரும் நம்மிடையே இல்லை. இருப்பினும் மடத்தில் இருந்து வாழத்து மடல் அனுப்பும் பாரம்பரியம் இன்றும் தொடர்கிறது. வருடாவருடம், காஜா என்னும் சாதாரண மாணவனை நினைவில் வைத்து குன்றக்குடியிலிருந்து வரும் வாழ்த்து மடலைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் நான் நெகிழ்ந்து போகிறேன்...குன்றக்குடி அடிகளார் என்ற மகா முனிவருடன் எனக்கேற்ப்பட்ட அறிமுகத்தால்.
நன்றி! இறைவா..நன்றி!

Sri. Vijay Mahajan

Though I have not seen Sri. Vijay Mahajan (Founder of Pradhan and Basix) personally,  my regard for him is growing day by day for his contribution to build a knowledge and practice base to the field of development. I have met youngsters, graduated from premier institutions, inspired by Sri. V.M. taken up development .

When one of my student Mrs. Nirmala who is with ISLP gave me a copy of “Resource Book for Livelihood Promotion” co-authored by Sri. V.M., I was impressed by the content and that made me to translate it in Tamil, so that the message can reach the grass root level workers, who cannot read the original in English. It may take some more time to get it published in Tamil. (Is not Nirmala?)

When I saw the January issue of “Seminar’ Monthly, I opened those exact pages of Sri. V.M’s article “Scaling up Social Innovation”. Mahajan is known for his holistic  and integrative thinking and his article is an expression of his inner self. By going through that five page article, one can understand, how individuals and institutions enriched the efforts of development through their socially innovative ideas. The article  is not only a concise history of innovative development efforts and contains practical steps that can be taken up to speed / scale up social innovation. Mahajan concluded that “social innovation incubated in the voluntary sector must learn to embrace state or market institutions for scaling up, otherwise thousands of bonsai innovations may bloom, but society’s big problems will remain unresolved”.

I am happy that when I read the Resource Book for Livelihood Promotion, I conceived a poster with one of my friend Mr. Rajesh and ISLP faculty used it in their training.

When I read Mahajan again I thought of converting it into a mind map. I feel that development can be taught better, if we incorporate more and more ICT tools.

I considered my self as a computer illiterate, learned computer by using it. Those who see the mind map presented here based on Mahajan’s article, find that the map is self explanatory, this post has achieved its mission. If any one who are better skilled in using computer can make the article as an interesting teaching material with animations and hyperlinks. I hope that, I will be fortunate enough to see such a material very soon.

Madurai - Understanding an Urban Ward

அறிய அறிய கெடுவார் உண்டோ ?
Will anyone suffer by constantly exerting himself to learn?

Social Work as an academic discipline emphasis on learning from the field much before other academic disciplines realized its importance.Indeed the strength of the professional training lies on its field work learning. In field work everybody learns- not only the student trainees, but also the teachers.personally and professionally I learned a lot along with my students who were placed under my supervision.
But field work has its own limitations. Unless the students are self motivated it is impossible to motivate them if they decide to comply mechanically to the timings and report submission.
As a teacher of community development, I was assigned community settings for supervising the students. Not only the understanding the intricacies of community is beyond the comprehension of some of the students,the problem will get compounded if the students come from other than community development specialization.
An on average I used to get 20-22 students to guide for two semesters and out of these numbers one or two students are genuinely interested in field work.Supervising these students is always a pleasant experience. We will become co learners and develop a bond transcending teacher student relationship.
In the year 2007-08, I had some ten first year MSW students under my supervision and I decided to involve them in an idea which I was incubating for several years i.e. to understand an urban ward as a community.I selected K.Pudur (Ward No.5 of Madurai Corporation) out of convenience - located closer to our college, can be reached by walking.
Though in 2003 itself I made an attempt to involve students to understand an urban ward and I left it abruptly because I realized that it is beyond my capacity to motivate the students.
In 2003, I was relying only on participatory tools (see the brochure in slide presentation printed for that purpose).Since understanding an area can be facilitated only by using maps and government supplied eye sketches cannot be of much use for our purpose,I learned the art of making customized maps using GPS (for details see first visit to Mekkarai-Thanks to Dr.T. Pavendar of Madurai Kamaraj University and Dr.Gladwin of People's Action for Development, Vembar for their continuous support). Besides this, my exposure to the concept of ABCD (Asset Based Community Development) gave me enough confidence to "handle the student's interest" With this new experience I involved the students in an asset mapping exercise using participatory tools including PGIS.It was really a revealing experience worth for my entire life. We walked on almost all the streets, taking tracks and points using Garmin GPS and created a scalable maps which exactly overlapped with Yahoo as well as Google maps.Besides the facilitating skills for PLA,PGIS (Participatory Geo Information System) demands exposure to the ICT also.I realized ICT can be effectively used for social mobilization and empowerment.
As the proponents of the ABCD says, we realized the focusing on the strength of the communities is quite different from focusing on the problems of the community. Every community has its own strength and communities survives on their own. We learned when a foundation is laid for constructing physical structure,foundation for community life is also made simultaneously. The streets, lights, water and other public consumption facilities facilitate and regulate relationship within and outside the community. It is true "a community is a contributor of resources and allies and a provider of pitfalls and opponents". Within 400 ha of the ward area, we found more than 70 production units of various sizes, produces goods and services which enriches life of communities which they never seen. Apart from these,there are hundreds and hundreds of commercial establishments.We need to open all our senses in order to understand the meaning of the word "interrelationship" and "interdependency".Even to produce a broomstick to clean our houses,we need to depend on raw material from far away places,perfectly orchestrated by several people.There is a constant and dynamic interaction between people and places.What we learned is made us humble - realized the greatness of scholars and practitioners who dedicated their life to understand the communities and enriched our collective capacity to handle the community affairs with ease and economy.
We found that the ward is endowed with a rich social capital with more than 100 social associations and institutions.
I won't say that the ward is heavenly - we found poverty, conflict, exploitation, corruption and indifference.. Our communities,to put it Robert Chambers words, are complex, diversified and risk prone and to address this what we need need is open minded learning,innovative micro level experiments.


I thank the students who by their enthusiastic involvement proved that field work can be made as a pleasant experience. Is it not Field is our Supreme Teacher and work is our humble offering at the feet of our great master.

Introduction to Community Asset Mapping
Slide show on Asset Based Community Development

Introduction to Community Asset Mapping

Wait for another post to learn the outcome of this field work in K.Pudur vegetable Market